Digitale ersatzcommunicatie, vloek of zegen?

Elkaar ontmoeten is al hele poos taboe en daarom nemen we massaal onze toevlucht tot sociale media. Een digitaal onderonsje met ouders en grootouders is op dit moment ‘het nieuwe normaal’.

Senioren leren in sneltempo omgaan met Facebook. Kinderen en kleinkinderen besteden het gros van hun tijd op het wereldwijde web. Onze smartphone is ons meest geliefde knuffelcontact. Maar wat zijn de gevolgen op lange termijn van al die ersatzcommunicatie?

Minder sociaal binnen x-aantal jaar?

Van bij de geboorte leggen we baby’s op de borst van de moeder of van de vader want ze hebben een aangeboren behoefte aan lichamelijk contact. Dat huid-op-huidcontact maakt een flinke hoeveelheid oxytocine vrij, beter bekend als het gelukshormoon of oxytocine.

De Zweedse professor Kerstin Uvnäs Moberg verklaart dat deze stofjes onze sociale vaardigheden en gedrag positief beïnvloeden. Daarom is het niet goed dat ‘afstandscontact’ de overhand neemt in ons dagelijks leven. Zelfs niet voor de Zoomers (de Generatie Z) die zich in haar nopjes voelt in deze digitale wereld.

Depressie zit in een klein hoekje

Geef toe, sociale media zijn nu niet bepaald de ‘tool’ om diepgaande gesprekken te voeren met je beste vrienden. Niets is zo vertrouwd als een face-to-facegesprek. Nu je deze vorm van diepzinnige verbinding moet missen loop je risico dat je alle emoties opkropt.

Om te vermijden dat je helemaal depressief wordt kun je best af en toe een activiteit ondernemen buiten je eigen knuffelbubbel. Laat het niet aan je hart komen en ga coronaproof op stap met je vrienden.

Fysieke ongemakken steken de kop op

Het fitnessuurtje hebben wij al lang uit onze agenda geschrapt. Het alternatief is ‘zetelhangen’ met onze smartphone binnen handbereik. We moeten er geen tekeningetje bij maken, het leven in een elektronisch tijdperk is behoorlijk ongezond. Een nieuw probleem is dat je te gemakkelijk een bezoek aan de dokter uitstelt.

Je ogen houden al helemaal niet van kleine schermpjes. Je knijpt ze tot spleetjes om het felle licht te temperen. Om digitale oogstress de kop in te drukken kun je beter het blauwe licht filteren. Dat is een stuk minder vermoeiend.

Digitaal gemopper

Omdat we elkaar niet meer veel in levenden lijve ontmoeten zoeken we andere manieren om onze frustraties te uiten. Dat merk je aan de vele boze gezichtjes die je- naast de vele hoera-berichten – op sociale media ziet verschijnen.

Onze emoties uiten was nooit zo eenvoudig. Een lichte aanraking van je touchscreen en in een fractie van een seconde laat je aan de wereld zien dat je boos of verdrietig bent.

Maar kunnen emoji wel genoeg verlichting bieden om ons beter te voelen? En kunnen we straks zonder schaamte nog de mondelinge confrontatie aangaan met een fysieke opponent? Het gevaar van al dat onlinegemopper schuilt in een klein hoekje. Wat als we onze behoefte aan lichamelijk contact mettertijd verliezen?

Digital detox, hoog tijd om uit te pluggen!

Het is niet vanzelfsprekend maar wordt het niet stilletjes aan tijd om af en toe even uit te pluggen? Kinderen krijgen online les, ze zitten elke dag uren voor het scherm en chatten in hun vrije tijd met vriendjes en grootouders. We zijn meer dan ooit verslaafd aan sociale media. Kunnen we deze ‘bad habits’ nog afleren na Corona? Waarschijnlijk zal een deel van die gewoontes blijven hangen, met alle gevolgen van dien. De digitale maatschappij is een blijvend feit!

Aanrakingsangst

Sommige kinderen vinden het niet leuk als mama en papa een knuffel vragen aan de schoolpoort. En er zijn ook volwassenen die zich in hun nopjes voelen nu ze zonder excuus een handdruk kunnen weigeren. Te pas en te onpas aangeraakt worden vindt niet iedereen even fijn. Maar hoe gaat deze groep reageren als vrienden en collega’s straks overdreven lijfelijk contact zoeken?

Wij kunnen alleen maar hopen dat de uitroep ‘flatten the curve’ ook de piekjes in digitale communicatie zal helpen bedwingen. We hebben af en toe nood aan een ‘echte’ warme knuffel …