Herinner je je nog de laatste keer dat je iemand goed hebt vastgepakt? Vast wel, maar weet je dan nog hoe we van hot naar her sprintten om aan de normen van onze veeleisende maatschappij te voldoen?
Met andere woorden, waren we voor corona gelukkiger of is dit een paradox? Heb je heimwee naar de goeie ouwe tijd of ben je bereid om het cordon voorgoed te doorbreken. Laat mij raden, het kietelt om je oude leven terug op te nemen.
Eén ding staat vast. Na onze verplichte quarantaine zal ons leven er anders uitzien. Hoe ‘anders’ dat weet nog niemand. Want de tijd vóór corona staat als een afdruk in ons geheugen gegrift en het zal nog wel even duren voor we het verleden uit ons hoofd kunnen bannen. De hamvraag is of dat ooit zal lukken. Hoelang duurt het voor de sleur weer heer en meester wordt?
Mensen die ‘thuiswerken’ moesten combineren met jengelende kinderen die constant door het huis renden, hadden hoogstwaarschijnlijk heimwee naar hun georganiseerde leventje van weleer. Routine is nog altijd de beste manier om iets gedaan te krijgen, dat weet toch iedereen …
Toch was het globaal gezien rustiger de afgelopen maanden. Een leven zonder moeten: niet naar de fitness, niet naar de muziekles, niet naar de zwemles … Wat een openbaring! Een versnelling lager schakelen en tijd maken voor elkaar of voor jezelf. Nieuwe hobby’s ontdekken en je creativiteit de vrije loop laten. Wandelen en buiten sporten in plaats van in een tjokvolle fitnesszaal. Alleen, zonder competitie. Wie wil nu nog terug naar vroeger?
Een combinatie van het leven voor en na de crisis zou voor menig individu een openbaring betekenen. Af en toe thuiswerken om ongestoord een project te kunnen afwerken en tussendoor even naar kantoor om het sociaal contact met je collega’s niet te verliezen, dat klinkt hemels. Maar het vraagt ook een duidelijke vorm van discipline. Niet alleen om je aan de afspraken met je baas te houden, maar evenzeer om niet toe te geven aan de drang om meer te presteren dan normaal. Op tijd stoppen is een valkuil. Denken dat je altijd en overal voor iedereen bereikbaar moet blijven is helaas schering en inslag bij ‘de nieuwe werker’.
Kunnen we evolueren naar een samenleving waar iedereen genoeg tijd heeft voor de dingen die echt belangrijk zijn? Geen betere work-lifebalance, maar een écht evenwicht tussen werk en vrije tijd. Leven op je eigen tempo in een wereld waar niemand nog een nine-to-fivejob heeft. Tijd hebben in plaats van tijd kopen om je dierbaren te bezoeken. Me-time inlassen zonder schuldgevoel?
Heb je je ooit afgevraagd waarom je maar één job hebt? Elke dag proeven van een nieuwe uitdaging, de ene dag om tien uur ’s morgens starten en de andere dag pas om vijf uur ’s avonds? Of net heel vroeg in de ochtend omdat de weervrouw net een hittegolf heeft aangekondigd? Hoofd- en handenarbeid kriskras door elkaar uitoefenen en creatieve buien straffeloos aangrijpen om het beste uit jezelf te halen. Geen ellenlange files op de weg omdat niemand om acht uur stipt moet inklokken. Nul wachtrijen aan de kassa’s in supermarkten omdat iedereen op eigen tempo leeft. Zou deze utopie ook werkelijkheid kunnen worden? Waarschijnlijk niet, want de aard van het beestje zal in deze kwestie ongetwijfeld snel de bovenhand nemen. Toch was corona misschien de kans die we laten liggen om de knop om te draaien, voorgoed.
